E-booki Gadżety Angelus Serie wydawnicze Literatura piękna Literatura faktu/eseje Zestawy Promocje Bestsellery Nowości Zapowiedzi 
Lato, gdy mama miała zielone oczy
|
| |||||||||||||||||||||||||
| ZOBACZ INNE WYDANIE | ||
|
Aleksy, kipiący gniewem nastolatek, po ukończeniu szkoły zamierza pojechać z kolegami do Amsterdamu, zamiast tego jednak udaje się z matką na wieś do Francji. Mają spędzić razem lato. Ich trudna relacja powoli się odmienia, aż w końcu – na krótko – przechodzi w autentyczną bliskość.
Tatiana Țîbuleac
(ur. 1978 w Kiszyniowie)
Mołdawsko-rumuńska pisarka i dziennikarka. Studiowała na Wydziale Dziennikarstwa i Komunikacji Państwowego Uniwersytetu Mołdawskiego. Pracowała jako reporterka, redaktorka i prezenterka w PRO TV Chișinău. Zaangażowana w działalność UNICEF-u. Od 2008 roku mieszka w Paryżu.
Zadebiutowała w 2014 roku zbiorem opowiadań Fabule Moderne (Opowieści współczesne). W 2017 roku ukazała się jej pierwsza powieść Lato, gdy mama miała zielone oczy, za którą otrzymała nagrodę Związku Pisarzy Mołdawskich, nagrodę rumuńskiego magazynu literackiego „Observator Cultural” oraz Nagrodę Licealistów przyznawaną na Międzynarodowym Festiwalu Literatury i Tłumaczeń FILIT w Jassach. Powieść została przetłumaczona m.in. na język francuski, hiszpański, niemiecki, bułgarski i norweski. W Hiszpanii otrzymała szereg wyróżnień: była finalistką kilku prestiżowych nagród literackich; zdobyła tytuł Książki Roku 2019 przyznawany przez księgarnię Cálamo w Saragossie, a w 2020 roku w konkursie „Księgarnie Polecają” – główną nagrodę w kategorii: fikcja. Ostatnia powieść autorki, Grădina de sticlă (Szklany ogród) została w 2019 roku wyróżniona Europejską Nagrodą Literacką.
Tatiana Țîbuleac w swojej debiutanckiej powieści, świetnie przełożonej z języka rumuńskiego, opowiada o tej najpierwszej i najważniejszej więzi, jaką jest więź z matką. Opowiada w sposób zmysłowy, pełen melodii, nienawiści i czułości. Opowiada genialnie – jak nikt dotąd.
Maciej Topolski
Ból i piękno zawarte w tej książce dławią i zapierają dech. Jakby setki drobnych igieł wbijały się w ciało, przedostawały do żył i płynęły do serca. Aleksy snuje swoją cierpką balladę o kręgach traumy, wyśpiewuje gorzki lament, który zamienia się w poemat o nieubłaganym przemijaniu. Cierpienie zaklęte w głowach słoneczników, w polu ułamanych łodyg, w osieroconych sukienkach. Co pozostanie? Wspomnienia jak lśniące perły, tęsknota za zielonymi oczami matki, tkanka pamięci pokryta bliznami, a dla nas, czytelników – wszechpotężna moc literatury, która wysyca sensem pustkę losu.
Małgorzata Rejmer
| 